Met haar tweede roman Alleen voor helden overstijgt Entius moeiteloos de status van eendagsvlieg. Het nieuwe boek etaleert een voldragen gaafheid én een verteldurf waar veel geroutineerde scribenten nog wel wat van kunnen leren. En opnieuw maakt ze daarbij gebruik van slim over elkaar heen schuivende scènes, die de lezer als een legpuzzel mag voltooien.
Van bij aanvang voel je de broeierigeheid die tussen de personages zindert. De zestienjarige Boris en zijn zusje Lucy hebben een hechte, bijna naar het incestueuze neigende band. (...) Wanneer de zelfbewuste David bij hen op school komt, gaat hun wereld aan het schuiven.
(...)
Hand over hand neemt het driemanschap tussen Boris, David en Lucy een troebele component aan, iets wat Entius zowel tergend als teder beschrijft.
(...)
Entius vermijdt de platgetreden paden van de adolescentenroman en houdt een welkome distantie tot haar zorgvuldig geslepen personages. De dramatiek houdt ze gedoseerd én kort aan de lijn waardoor ze misschien nog snijdender wordt: is seks niet tegelijk een doodsteek?

De Morgen 20 februari 2008

lees meer

Lucy's verlangen verziekt haar zodanig, dat ze een fantasiekind creëert en zich op latere leeftijd vergrijpt aan David. Op zich wel origineel, zo'n omgekeerde verkrachtingsscène, het vergt net wat meer inspanning van het voorstellingsvermogen.
Ook de jongens wentelen zich in jun ongeluk nadat de vriendschap is verwaterd. Als het drietal jaren later weer bijeenkomt, wordt de balans opgemaakt. Dan blijkt dat er veel is misgegaan vanwege onuitgesproken (seksuele) verwachtingen. De wetmatige spanning binnen een driehoeksverhouding is beslist een boeiend idee. Maar het lijkt alsof de schrijfster te snel, te gemakkelijk aan het werk is gegaan. Dat Alleen voor helden niet de overuigende roman is geworden die Entius had kunnen schrijven, is ronuit jammer.

Daniëlle Serdijn in de Volkskrant van 25 januari 2008

lees meer

In het boek van Entius vormen de 'koekoeksjongen' Boris en Lucy op de middelbare school een hechte die-eenheid met het 'koningskind' David. Pijnlijk genoeg laten zowel Boris als Lucy - broer en zus - een begerig oog vallen op David. Daarmee is de vriendschap al gedoemd. Vriendschap en liefde vormen een fatale combinatie, ook als die liefde onbeantwoord blijft. Terwijl Lucy en Boris hunkeren en smachten, houdt David de boot handig af onder het mom van 'vriendschap'.
(...)
De stap van vriendschap naar liefde, of van keuze naar lotsbestemming, is onmogelijk. Maar ja, wat doe je eraan? Aan het lot ontsnap je niet, dat is de uitkomst van deze mooie, bitterzoete roman.

Karin Overmars in het Parool van 6 december 2007

lees meer

Beurtelings schrijft Entius vanuit Boris en David als ik-figuur. Alleen Lucy wordt nergens een ik, ze blijft een zij, een derde persoon in het leven. Waar David en Boris hun eigen leven leiden, zoekt Lucy slechts wanhopig naar iemand bij wie ze kan horen, met wie ze een kan worden. En juist Boris die haar als een waakhond tegen het leven probeert te beschermen, is misschien wel de katalysator waardoor Lucy nooit in staat is uit te groeien tot iemand met een eigen leven.
Entius boetseert haar karakters heel subtiel, niet rechtstreeks, maar via hun bewuste en vaker nog onbewuste handelingen. Zoals ze Boris op het eind laat zeggen als hij terugkijkt en aan zijn nieuwe geliefde denkt: 'Ik heb hem verteld over Lucy en David. Maar niet alles. We mogen zwijgen. En waarover met zwijgt, schrijft met soms. Of men schrijft er niet over, maar omheen, in cirkels.' Dat is precies wat Entius doet in dit boek. En dat doet ze ontzettend mooi.

Sonja de Jong in het Haarlems Dagblad van 5 januari 2008

lees meer

Hoe vriendschap kan verdwijnen achter en onder liefde en seks, hoe geheimen en geheime wensen in de weg kunnen lopen, dat alles wordt door Yolanda Entius prachtig beschreven in een taal die precies goed is. Niet te liefjes, niet te zoetjes, ondanks de jeugddrama's die de drie meemaken. Dat zou het verhaal doodslaan. Dat het spannend blijft tot het eind, komt door de consequent volgehouden filmische montage.
(...)
De broer-zus relatie doet het goed in het verhaal, dat vaart, psychologische diepgang, een mooie getallensymboliek een een aangrijpend slot heeft. En het is geschreven door iemand die van haar personages houdt. Niemand wordt afgezeken of op een goedkoop cynisch toontje ondergeschoffeld.
Allemaal kwaliteiten van een boek dat een afgeronde, evenwichtige indruk maakt. Maar dat is helaas ook een beetje de makke.
(...)
Het had Alleen voor helden goed gedaan als Entius verleiding had toegelaten, raadsels en zijpaden. Glitter, goudstof. Desnoods ten koste van wat balans. Dat had het verhaal minder van lood of ijzer gemaakt en meer van zilver of goud.

Koen Eykhout in het Limburgs Dagblad van 19 februari 2008

lees meer

Alleen voor helden is een prachtig boek dat een massa lezers verdiend.

De technicolorstijl voor de auteur maakt het boek buitengemeen geschikt voor kleurenblinden. (...) 'Ik gloeide als hete tomatensoep met ballen.'

Jan Zandbergen in HP/De Tijd

De verhalen van de drie verschillende hoofdpersonen wervelen in het boek om elkaar heen, net zoals de personages zelf. Hun relatie is er één van aantrekken en afstoten. Steeds weer komen ze bij elkaar terug, zelfs als dat niet meer mogelijk lijkt te zijn.

Ilse Korthouwer in 8Weekly 11 januari 2008

lees meer

****
In Alleen voor helden beschrijft Yolanda Entius hoe de pubertijd die bovenal beloftevol is, naadloos overgaat in de steeds complexere fase van de volwassendheid, waarin desillusie centraal lijkt te staan.