De Groene Amsterdammer

'Yolanda Entius beschrijft in kort bestek bijna moeiteloos de longue durée van een mensenleven,' schrijft Joost de Vries. Aanvankelijk doet het hem denken aan zijn persoonlijk favoriete Ian McEwan: Black Dogs. Maar hij vindt tenslotte dat hij mijn 'feilloze' roman daarmee geen recht doet. 'Entius geeft geen mcewansiaans sjabloon, waarin X en Y de mogelijke uitkomsten zijn. Abdoel en Akil is ontegenzeggelijk een verkrachtingsgeschiedenis, maar de gevolgen van de daad zijn nooit plat, één op één te koppelen aan de norse, hoekige levens die de opgroeiende vrouwen daarna leiden. Bij Entius is het X én Y.'
Ondertussen schets ik tussen neus en lippen door 'een mooi portret van Amsterdam in de jaren zeventig en tachtig.'

lees de recensie...

NRC

'Scherp toont Entius de morele verwarring over schuld en verantwoordelijkheid die hen treft,' schrijft Hannah van Wieringen.
'Hartverscheurend beschrijft zij hoe de twee vrouwen die het seksuele geweld wordt aangedaan naderhand toenadering zoeken. Hoe zij hun ervaring wel en niet met elkaar kunnen delen.'

(...)

'Entius formuleert verbijsterend confronterend en soms met een onthutsende lichtheid, in een stijl die ik onderkoeld elegant wil noemen.'

(...)

'Het knapste van deze roman is dat het Entius lukt invoelbaar te krijgen hoe in de loop van hun leven het trauma de vrouwen wel én niet definieert. Dat het Doris en Nola tegelijk wel en niet onherstelbaar geraakt heeft.'

Tot slot: 'Als iedereen de maat der dingen is, zouden wij in staat moeten zijn die te relativeren. Hiervan doordrongen raken, dat is in mijn ogen het pleidooi van Yolanda Entius. Hierdoor is Abdoel en Akil een zeer belangrijk boek te noemen.'

lees de recensie...

Trouw

Rob Schouten legt een vet accent op een niet vrolijkmakend beeld van de jaren zeventig. Hij meent zelfs dat ik de titels van mijn hoofdstukken – schuld, angst, schaamte – daar aan opdraag. In levens of personages is hij hoegenaamd niet geïnteresseerd. Als Nola erachter komt dat ze er door Abdoel is ingeluisd ziet Rob Schouten daar vooral symboliek in: 'het zou voor die hele generatie kunnen gelden'. En passant splitst hij me een lelijke zin in de maag door de aanhalingstekens van een citaat uit de roman tien woorden te laat – met een conclusie (over de tijdgeest natuurlijk) die hij zelf trekt – te sluiten: "Zie daar de vrucht van de seksuele bevrijding en de vrouwenemancipatie" is toch echt een zin die uit zijn slordige pen komt.
En dan dat eeuwige gezeur over mijn toneelachtergrond. Bij Het kabinet van de familie Staal kreeg ik er al van langs vanwege wat hij 'wat je noemt een "subtekst"' noemde. 'Veel schrijvende acteurs houden het ook in hun romans aan de oppervlakte opmerkelijk simpel, allicht gewend aan de gedachte dat er vanzelf wel iets onder hun teksten ontstaat.' Zeven jaar later tapt hij uit hetzelfde vaatje. Hij heeft het over 'teksten met een zogeheten subtekst. Dingen moeten veelbetekenend zijn.' En die subtekst wordt je dan toch ook weer 'als het ware ingepeperd'.
Dat ik de roman aan de vermeende aanranders zou 'opdragen' is een gotspe. Vermeend? Pardon?
'Niet voor de volle honderd procent geslaagd maar zeker de moeite waard' concludeert hij. Bedankt! Vooral ook voor het foute citaat waarop hij wijst. Dat maakt de lompe recensie toch nog de moeite waard. De volgende keer zou ik er niet meer aan beginnen als ik Rob Schouten was. Allicht dat hij weer op 'subtekst' stuit.

lees de recensie...

De Volkskrant

Ook Bo van Houwelingen constateert dat ik veel aan de lezer overlaat. 'Entius drijft je met een sluwe niets-aan-de-handverteltrant ongemerkt een moeras van vooroordelen in. Daarin laat ze je een flink eind wegzakken: het avontuur van de lezer.'

lees de recensie...

Het Parool

'Entius' grootste verdienste is,' schrijf Dieuwertje Mertens, 'dat ze laat zien hoe complex en verschillend de uitwerking bij de twee is: schuld en onschuld kennen vele schakeringen. De lezer blijft met een onbestemd gevoel achter.'

lees de recensie...

Haarlems Dagblad, De Gooi- en Eemlander etc.

Sonja de Jong is blij dat ik na vijf jaar weer terug ben met Abdoel en Akil. 'Het was het wachten meer dan waard. Ze is alleen maar beter geworden,' schrijft ze. 'Zonder vertoon van grote woorden schrijft zij haast terloops zinnen die zich vastzetten in je hoofd in een schrijnend verhaal over vooroordelen en schaamte, verlangen en twijfel.' (...)
'Entius slaagt er in de zwaarte van haar onderwerp volkomen invoelbaar te maken zonder ook maar een moment zwaar te schrijven. Wars van sentimentaliteit beschrijft zij nuchter, maar ook liefdevol en met humor de levens van Nola en Doris.'

lees de recensie...